یماری پارکینسون (PD) پس از بیماری آلزایمر، با شیوع 2 درصدی در افراد 65 سال و بالاتر، دومین اختلال عصبی گسترده گسترده است.
پروتئین PD 7 (PARK7) یک شکل اتوزومی مغلوب پارکینسونیسم زودرس است که در اثر تغییرات در ژن DJ-1 ایجاد می شود.
خسناویس و پاهان گزارش دادند که بنزوات سدیم، یک متابولیت دارچین گل سرخی را با تعدیل متابولیت های موالونات تنظیم می کند.
دارچین و متابولیت آن سدیم بنزوات همچنین عوامل نوروتروپیک BDNF (عوامل نوروتروپیک مشتق از مغز) و همچنین نوروتروفین-3 (NT-3) را در سیستم عصبی مرکزی موش تنظیم می‌کنند.
PARK7 یکی از اصلی ترین پروتئین های محافظت کننده عصبی است که از سلول ها در برابر آسیب و اثرات مضر بیشتر استرس اکسیداتیو محافظت می کند. بنابراین، این پروتئین ممکن است یک مولکول موثر باشد که می تواند در مداخله درمانی بیماری پارکینسون گنجانده شود.
یک ترکیب طبیعی جدا شده از عصاره دارچین (CEppt) به طور قابل توجهی تشکیل الیگومرهای سمی پلی پپتید β-آمیلوئید (Aβ) را کاهش می دهد و از سمیت آن بر روی سلول های فئوکروموسیتوم عصبی (PC12) جلوگیری می کند.
این مطالعه نشان داد که دارچین کاهش ماندگاری را برطرف کرد، کمبودهای حرکتی را به طور کامل بهبود بخشید، و گونه های تترامری Aβ را در مغز مدل مگس بیماری آلزایمر کاملاً ریشه کن کرد.
که منجر به کاهش قابل توجه الیگومرهای 56 کیلو دالتونی Aβ، کاهش پلاک ها و بهبود عملکرد شناختی مدل‌های موش‌های تراریخته.
مطالعه دیگری گزارش داد که عصاره آبی دارچین می تواند تجمع تاو و تشکیل رشته، دو ویژگی اصلی بیماری آلزایمر را کاهش دهد.
این عصاره همچنین می تواند تکه تکه شدن کامل رشته های تاو نوترکیب را تشویق کند و باعث تغییر قابل توجهی در مورفولوژی رشته های مارپیچی جفت شده از مغز بیماری آلزایمر شود که نشان دهنده پتانسیل دارچین در درمان بیماری آلزایمر است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.